บทที่ 21 : คุยกับปรมาจารย์ฉิน

หลังจากการลาดตระเวนไปที่ตึกฝั่งตะวันตกในคืนนี้ หลิงเทียนก็รู้สึกว่าการเก็บเกี่ยวของเขาในคืนนี้ถือว่าอยู่ในเกณฑ์ดีมาก นอกจากนี้ นี่ยังถือว่าเป็นครั้งแรกที่เขาออกไปสอดแนมเกี่ยวกับผู้คน และเมื่อเขาได้รับข่าวเช่นนี้มาจึงทำให้เขาพอใจอย่างมาก หลิงเทียนช่วยไม่ได้ที่จะจินตนาการอยู่ในใจว่า “ อย่าบอกข้านะว่าทุกคนที่สามารถข้ามผ่านมาโลกนี้ได้มักจะโชคดี ? นี่ข้าแค่ลาดตระเวนแบบง่ายๆสบายๆก็ได้รับรู้ถึงเหตุการณ์สำคัญง่ายแบบนี้เลยรึ ? ”

ที่จริงแล้วจุดสำคัญมันอยู่ที่เวลาที่หลิงเทียนออกไปนั้นเหมาะเจาะมาก ! ประการแรกเลยคือหลิงเฉินนั้นเพิ่งจะถูกทุบตีโดยไร้เหตุผลดังนั้นมันจึงสั่งสมความเกลียดชังต่อหลิงเทียนมาไม่น้อยอยู่ในใจ ! ประการที่สองก็เป็นเพราะว่าหลิงคงนั้นเห็นสภาพอันน่าอนาถของบุตรชายจึงต้องการปลอบใจมัน

และเมื่อหลิงเทียนเลือกเวลาได้ดี เขาจึงได้รับรู้เหตุการณ์สำคัญเช่นนี้ แน่นอนว่าเขาเองก็เห็นได้ชัดเลยว่าเรื่องที่หลิงคงและบุตรชายนั้นพูดคุยกันในวันนี้เป็นเรื่องชั่วร้ายไร้ยางอายที่สามารถทำให้บิดาและบุตรคู่นี้ตกตายโดยไร้ที่กลบฝังได้ ! ด้วยเหตุนี้พวกมันทั้งสองจึงจำเป็นต้องระวัง พวกมันจึงเลือกที่จะสนทนาเรื่องพวกนี้เฉพาะช่วงกลางดึกที่เงียบสงัดเท่านั้น

ดังนั้นหลิงเทียนจึงวางแผนและกำหนดเวลาได้แม่นยำ ; เช่นเดียวกับช่วงเวลาที่บุตรและบิดาคู่นี้เริ่มเปิดม่านสนทนาเรื่องเลวทรามของพวกมัน , หลิงเทียนก็ได้คืบคลานเข้ามาอยู่บนหลังคาบ้านของพวกมันทั้งสองอย่างเงียบเชียบ

หลิงเทียนได้ครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ข่าวใหญ่ที่เขาได้รับได้วันนี้นั้นก็เพียงพอแล้วที่จะพิสูจน์ได้ว่าบุตรและบิดาคู่นี่ไม่ได้มีเจตนาที่ดีต่อตระกูลของเขาจนถึงจุดที่ว่าเป็นเหตุผลที่ทำให้หลิงเซียวและชูถิงเอ๋อร์ที่ได้แต่งงานกันมานานแล้วแต่ก็ไม่สามารถให้กำเนิดบุตรได้สักที…เพราะทุกอย่างมันเป็นแผนการของหลิงคง !

นอกจากนี้ หลิงเทียนก็ได้ตระหนักว่าหลิงคงนั้นได้วางแผนและอยู่เบื้องหลังของเหตุการณนี้มานานกว่าทศวรรษ โดยเริ่มมุ่งมั่นที่จะควบคุมธุรกิจต่างๆซึ่งเป็นสิ่งที่สร้างรายได้ให้กับตระกูลหลิง ! ฟาร์มปศุสัตว์ทางตะวันตกเชียงเหนือซึ่งถือว่าเป็นหนึ่งในรายได้หลักของตระกูลหลิงก็ได้ตกอยู่ในเงื้อมมือของหลิงคงแล้วในตอนนี้ ! ถ้าหากว่าหลิงเทียนเคลื่อนไหวโดยไม่รอบคอบล่ะก็ เพียงแค่เสาหลักต้นนี้ต้นเดียวที่หลิงคงควบคุมอยู่ก็สามารถทำให้ตระกูลหลิงกระโดดลงเหวเข้าไปสู่ความวุ่นวายได้ !

ทั้งหลิงคงและบุตรนั้นได้แอบซ่อนเจตนาที่ชั่วร้ายไว้ พวกมันวางแผนที่จะควบคุมเส้นทางธุรกิจทั้งหมดของตระกูลหลิงอยู่ลับๆและรวมไปถึงการทำร้ายชูถิงเอ๋อร์ ! บุตรและบิดาคู่นี้นั้นต้องจ่ายผลจากการกระทำของพวกมันด้วยความตาย ! อย่างไรก็ตาม หลิงเทียนรู้ว่าช่วงเวลานี้ยังไม่ใช่โอกาสที่เหมาะสมที่จะเปิดโปงพวกมัน โดยเฉพาะการเปิดเผยสายลับเหล่านั้นที่อยู่ภายใต้คำสั่งของหลิงคงและจับพวกมันทั้งหมดให้ได้ภายในคราวเดียวนั้นต้องทำเป็นอย่างแรก เขาจึงจำเป็นต้องหลีกเลี่ยงความเสี่ยงใดๆก็ตามที่จะเกิดขึ้นในอนาคต นี่เป็นทางที่ดีที่สุดก่อนจะเริ่มทำเรื่องต่างๆ

ด้วยความแข็งแกร่งในตอนนี้ของหลิงเทียน หากต้องการที่จะให้หลิงคงและบุตรของมันนั้นหายไปจากโลกนี้โดยปราศจากร่องรอยนั้นเป็นเรื่องที่ง่ายราวกับกระดิกนิ้ว แต่หากทำแบบนั้นสายลับที่ถูกควบคุมโดยหลิงคงและเหล่าผู้คนที่สมรู้ร่วมคิดกับพวกมันในการทรยศตระกูลนั้นจะรู้ตัวและรวมหัวกันและแน่นอนว่าต่อให้เขาจับพวกมันได้ในภายหลังพวกมันก็จะไม่มีทางยอมรับการกระทำของตัวพวกมันเองแน่ ดังนั้น มันจึงไม่ง่ายที่จะจัดการพวกมันพร้อมกันทั้งหมด !

นอกจากนี้ สิ่งแรกเลยก็คือต้องคำนึงถึงปฏิกิริยาของหลิงซาน ; ท้ายที่สุดแล้ว หลิงคงนั้นก็เป็นบุตรบุญธรรมของเขา ดังนั้น ถ้าหากหลิงเทียนจัดการโดยปราศจากหลักฐาน ปู่ของเขานั้นจะต้องโกรธโดยไม่ต้องสงสัย

เมื่อคิดถึงจุดนี้ หลิงเทียนเพียงแค่ยิ้มอย่างเย็นชา ; ถ้าหากเป็นเช่นนี้ ข้าก็จะปล่อยหมูที่รอเชือดไว้ก่อนก็แล้วกัน ไม่ช้าก็เร็วชีวิตของพวกเจ้ายังไงก็ต้องจบด้วยมือของข้า ! ตั้งแต่ที่ข้าไม่สามารถซ่อนตัวเองจากพวกเจ้าเพราะเหตุการณ์ในวันนี้ อย่างนั้นข้าก็จะทำราวกับว่าข้านั้นได้รับของเล่นใหม่เพิ่มมาอีกสองชิ้น !

ทันทีที่วันใหม่ได้เริ่มต้นขึ้น หลังจากหลิงเทียนนั้นทานอาหารเสร็จเขาก็ได้เดินตรงไปยังห้องศึกษา ปรมาจารย์ฉินนั้นสวมชุดนักปราชญ์สีเขียวในวันนี้ เขายืนอยู่ที่ประตูและมองดูร่างเล็กๆของหลิงเทียนที่ค่อยๆเดินเข้ามาทางเขา ความซับซ้อนปรากฏขึ้นในตาของเขา

เป็นธรรมดาที่วันนี้จะมีเฉพาะหลิงเทียนเท่านั้นที่มารับบทเรียนในวันนี้ แม้ว่าจะมีใครขู่ว่าจะตีหลิงเฉินให้ตาย เขาก็จะไม่มีทางมาศึกษาอยู่ห้องเดียวกับหลิงเทียนอีกครั้งแน่นอน

เรื่องที่หลิงเฉินไม่มาเรียนในวันนี้นั้นหลิงเทียนไม่ได้แยแสเลยแม้แต่น้อยราวกับว่าเขาคาดหวังในเรื่องนี้มาแล้ว ปรมาจารย์ฉินได้แอบคาดเดาลักษณะนิสัยของศิษย์ผู้นี้ของเขาและพบว่าเด็กผู้นี้ยิ่งค้นหาก็ยิ่งลึกลับขึ้นไปเรื่อยๆ ขณะที่อายุยังน้อย แต่การกระทำของหลิงเทียนนั้นโหดเหี้ยมยังไม่พอความฉลาดของเขานั้นเป็นของจริงและสติปัญญาเช่นนี้หายากนักในระดับอายุเช่นนี้ แต่อย่างไรก็ตาม เขานั้นเป็นคนดื้อรั้นและแข็งกร้าวแถมชอบที่จะทำตามใจของตัวเขาเองเท่านั้น นี่เป็นความรู้สึกที่ปรมาจารย์ฉินได้รับจากการคาดการณ์ศิษย์คนนี้ในเหตุการณ์ที่ผ่านมา

มองเห็นหลิงเทียนนั่งลงอย่างเรียบร้อยและทำหน้าราวกับว่าโลกกำลังจะแตก ปรมาจารย์ฉินพลันรู้ว่าราวกับว่าหลิงเทียนนั้นเข้ามาในห้องเรียนนี้และเตรียมตัวมาพร้อมแล้ว วิธีการปกติที่เขาใช้สอนในขั้นตอนแรกก็คือการพูดถึงข้อดีต่างๆเบื้องหลังการเรียนรู้ เพื่อกระตุ้นให้ศิษย์ของเขาตั้งใจเรียนให้หนักขึ้น

แต่อย่างไรก็ตาม การเผชิญหน้ากับนายน้อยผู้นี้ ปรมาจารย์ฉินรู้สึกว่าเขาควรประหยัดน้ำลายด้วยการการกำจัดคำพูดไร้สาระออกไปให้หมด…

ปรมาจารย์ฉินไขว้มือไวข้างหลังและยืดตัวตรงก่อนจะพูด “ สำหรับบทเรียนแรก ตาแก่ผู้นี้จะสอนเจ้าเกี่ยวกับเรื่องมารยาท นับจากอดีตกาลจนถึงปัจจุบัน มารยาทนั้นไม่เคยถูกมองข้ามและเป็นที่รู้กันและเชื่อมั่นอย่างกว้างขวางว่าการจะเป็นคนที่ดีนั้นต้องมีมารยาท และมารยาทเป็นสิ่งแรกของอีกหลา… ” ปรมาจารย์ฉินพร่ำสอนต่อไปอย่างไม่มีหยุดพัก

หลิงเทียนเข้าใจอย่างถ่องแท้ว่าเหตุใดปรมาจารย์เฒ่าผู้นี้ถึงต้องเริ่มพูดเกี่ยวกับมารยาทในบทเรียนครั้งแรก นั่นก็เพราะสิ่งที่เขาเอาแต่ใจตนเองเมื่อวานนี้บวกกับความจริงที่ว่าเขาได้รังแกลูกพี่ลูกน้องของตน , หลิงเฉิน , เนื่องจากความไร้เหตุผลของเขาเมื่อวาน ดังนั้นตาแก่ผู้นี้จึงตัดสินใจที่จะพยายามและแนะนำเขาให้กลับเข้าสู่เส้นทางที่ดีและถูกต้องจากคำสอนเหล่านี้ พอคิดไปคิดมา ความหงุดหงิดของหลิงเทียนก็เริ่มสงบลงและใจเย็นขึ้น แม้ว่าตาแก่ผู้นี้จะไม่เข้าใจเจตนาที่แท้จริงในคำพูดของเขาเมื่อก่อนหน้า แต่ความพยายามและความทุ่มเทของเขาก็ทำให้หลิงเทียนนับถือ มันอาจจะเห็นได้ว่าถึงแม้ปรมาจารย์ฉินนั้นจะเป็นคนที่เข้มงวดและเคร่งประเพณีมากเกินไปโดยธรรมชาติแต่เขาก็ยังคงมีชื่อเสียงและสมกับเป็นนักปราชญ์ที่ชอบเรียนรู้ ในใจของหลิงเทียนพลันอบอุ่นขึ้นและเขาก็ตัดสินใจที่จะตั้งใจฟังบทเรียนนี้อย่างจริงจังสักครั้ง

สำหรับปรมาจารย์ฉินนั้น เขาพูดไม่หยุดมาได้สักพักใหญ่แล้ว จนกระทั่งถึงจุดที่สะเก็ดน้ำลายของเขาสามารถบินออกจากปากเขาราวกับห่าฝนไปทั่วทุกๆที่ในห้อง แต่เขาก็ยังคงไม่ลดความเร็วในการพูดของเขาลง ใบหน้าหลิงเทียนนั้นบิดเบี้ยวเพราะเขาแทบจะอดกลั้นที่จะหัวเราะออกมาไม่ไหว นี่ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันเป็นแผนที่มีไว้โจมตีความมั่นใจของเขา และถ้าหากเขาคาดเดาได้ถูกต้อง ตาแก่ผู้นี้ต้องกำลังเตรียมพร้อมที่จำกระหน่ำยิงเขาด้วยคำถามเป็นแน่

ต่อมา เมื่อชายชราปิดหนังสือบนมือของเขา เขาก็หันหน้ามาและเอ่ยถาม “ เอาล่ะ ข้าสอนอะไรไปบ้างก่อนหน้านี้ เจ้าจำมันได้ไหม ? ”

หลิงเทียนพลันหัวเราะภายในทันที ; และแล้วเขาก็ทำอย่างที่ข้าคิดไว้ ! นี่มันถอดแบบมาจากโลกก่อนเลยนี่ ; [ TL : อารมณ์ประมาณอาจารย์สอนเลกเชอร์แล้วถามว่ามีใครไม่เข้าใจตรงไหนมั้ย ? ทั้งๆที่พูดตามหนังสือเป๊ะๆ 555+ ] หลิงเทียนตอบด้วยใบหน้าที่เคารพ “ เมื่อกี้ ท่านพูดว่า , นับจากอดีตกาลจนถึงปัจจุบัน มารยาทนั้นไม่เคยถูกมองข้ามและเป็นที่รู้กันและเชื่อมั่นอย่างกว้างขวางว่าการจะเป็นคนที่ดีนั้นต้องมีมารยาท และมารยาทเป็นสิ่งแรกของอีกหลาย… ” จากนั้นปากเล็กๆของหลิงเทียนก็พร่ำคำพูดออกมาโดยไม่หยุดหย่อน คำพูดของปรมาจารย์ฉินที่พูดก่อนหน้านี้ไหลออกมาจากปากของเขาโดยไม่มีผิดและแตกต่างแม้แต่คำพูดเดียว

ปรมาจารย์ฉินรู้จมอยู่ในอาการตกใจ ! นิ้วของเขาชี้ไปที่หลิงเทียน ปากของเขาอ้าออกราวกับจะพูดอะไรสักอย่างแต่ไม่สามารถพูดมันออกไปได้ สายตาของเขาแสดงให้เห็นถึงความตื่นตกใจอย่างสุดขีด แต่อย่างไรก็ตามมันก็กินเวลาไปเพียงชั่วครู่ก่อนที่มันจะกลายเป็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข !

สำหรับผู้เรียนที่จะหาอาจารย์ที่ดีนั้นอาจจะเป็นเรื่องยาก แต่สำหรับอาจารย์ที่จะหาศิษย์ที่ดีนั้นหายากกว่าหลายเท่า ! ความยากลำบากนั้นสามารถอธิบายได้เลยว่าราวกับว่าผู้เชี่ยวชาญด้านอาชาได้เห็นฝูงม้าที่อยู่ห่างนับพันไมล์ . ปรมาจารย์ฉินเดิมทีแล้วคิดว่าตระกูลหลิงนั้นมีแววและดูเหมือนว่าจะประสบความสำเร็จมากมายในอนาคต ธุรกิจของตระกูลก็เฟื่องฟูอย่างมากในตอนนี้ มันเป็นเพียงแค่เรื่องของสถานการณ์บางอย่างที่ทำให้เขาได้เข้ามาสอนที่นี่ , ความประทับใจครั้งแรกที่ได้เจอกับหลิงเทียนเมื่อวานนี้ทำให้เขาผิดหวังเป็นอย่างมาก แต่ใครเล่าจะรู้ว่าพอได้ทดสอบเขาวันนี้ เขากลับได้พบเพชรเม็ดงามล้ำค่าที่หายาก หลิงเทียนนั้นฉลาดมากจนแทบจะบอกได้เลยว่าถ้าหากเขาบอกว่าตัวเองเป็นสองก็คงไม่มีใครกล้าเรียกตัวเองว่าเป็นที่หนึ่ง ด้วยความทรงจำที่ดีเช่นนี้ จะมีอะไรดีไปกว่าการที่เขาสามารถจดจำคำพูดทุกประโยคเพียงแค่ฟังเพียงครั้งเดียว ปรมาจารย์ฉินเปี่ยมล้นไปด้วยความสุข

เมื่อมองเห็นใบหน้าอันปลื้มปิติของปรมาจารย์ฉิน , หลิงเทียนก็รู้สึกดีใจและช่วยไม่ได้ที่เขาจะคิดกับตัวเองว่า ; ดูเหมือนว่าการข้ามผ่านมายังโลกนี้นั้นจะได้รับประโยชน์มากกว่าที่คิด ไม่แปลกใจเลยที่นิยายจำพวกนี้มักจะเขียนเกี่ยวกับผู้คนที่ข้ามผ่านไปยังต่างโลกและยังมีความทรงจำที่ไร้ที่ติ ดูเหมือนว่าจะเป็นความจริงหลายส่วนเลย อย่างน้อยก็สำหรับข้า , ไม่ใช่ว่าสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นนี่จะเป็นตัวอย่างอ้างอิงที่ดี ?

ปรมาจารย์ฉินเผยความรู้สึกพึงพอใจออกมาอย่างเห็นได้ชัดเจน เขาลูบเคราของตัวเองพร้อมกับยิ้มกว้างซะจนดวงตาของเขาเล็กลงไป “ เทียนเอ๋อ เจ้านั้นมีพรสวรรค์ที่ได้รับประทานมาจากสวรรค์เป็นแน่ หากว่าข้าได้สั่งสอนและแนะนำเจ้าตัวต่อตัวไปอีกห้าปีล่ะก็ ข้าเกรงว่าจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่จะต้องจับเจ้าตรึงไว้กับอาณาจักรและเจ้าจะต้องได้รับบทบาทที่ยิ่งใหญ่แน่นอน ! ” พอพูดถึงจุดนี้ เขาก็พลันรู้สึกราวกับว่าเขากำลังพูดเรื่องไร้สาระเพราะคนที่เขากำลังพูดด้วยอยู่นี้เป็นถึงบุตรชายคนเดียวของจอมพลผู้ยิ่งใหญ่หลิงเซียวแถมยังเป็นหลานของนายใหญ่ของตระกูลหลิงและเป็นหลานชายของพระสนมอีกด้วย ; ถ้าหากเขาไม่มีบทบาทสำคัญเมื่อเขาเข้าร่วมกับราชวงศ์แบบนั้นมันก็คงจะแปลกและเหลือเชื่อเกินไป ด้วยหัวใจของเขาที่เต็มไปด้วยความยินดี เขาก็ไม่ได้ตระหนักเลยว่าตอนนี้เขาเปลี่ยนสรรพนามในการเรียกชื่อของหลิงเทียนไปเป็น “เทียนเอ๋อ” ไปแล้ว

ปรากฏรอยยิ้มที่ดูขี้เล่นบนหน้าของหลิงเทียนก่อนจะตอบ “ เทียนเอ๋อรับรู้ถึงจิตใจและความพยายามของท่านนะ และรู้ดีว่ามีเพียงการร่ำเรียนอย่างจริงจังเท่านั้นที่ข้าจะสามารถตอบแทนในความพยายามของท่านที่สอนข้าโดยไม่สนใจถึงชื่อเสียงของท่าน ”

ปรมาจารย์ฉินรู้สึกสั่นสะท้านเมื่อได้ยินคำพูดของหลิงเทียนและเหลือบมองไปที่เขาด้วยความสนใจก่อนจะถาม “ ไหนบอกให้ข้าฟัง อาจารย์ประเภทไหนกันที่เจ้าถึงจะรู้สึกเคารพ ? ” เขาเป็นคนที่อยากรู้อยากเห็นมาก เมื่อเห็นคนที่อายุน้อยพียงเท่านี้แต่กลับได้รับพรจากสวรรค์ให้มีความทรงจำที่สุดยอดและหาได้ยากมากในโลกใบนี้ ถึงแม้ว่าเขาจะคิดเช่นนี้ แต่ปรมาจารย์ฉินก็ยังคงเต็มไปด้วยความคาดหวังในคำตอบที่หลิงเทียนจะให้

บนใบหน้าของหลิงเทียนนั้นเต็มไปด้วยรอยสิ้นแห่งสติปัญญาในขณะที่เขาพูด “ เทียนเอ๋อร์เคยได้ยินมาครั้งหนึ่งว่าโดยปกแล้วเมื่อท่านปรมาจารย์ต้องการสอนลูกศิษย์ ท่านมักจะเริ่มต้นจากการให้พวกเขาทำความคุ้นเคยกับคำต่างๆผ่านหนังสือสี่เล่มและห้าพระสูตร [ TL : พระสูตรคือพระสุตตันตปิฎก เป็นพระธรรมเทศนาครับ ] แต่อย่างไรก็ตามเมื่อท่านเริ่มบทเรียนในวันนี้ ท่านกลับเริ่มจากการพูดถึงเรื่องมารยาท นั่นก็แปลว่ามันมีความหมายอื่นแฝงอยู่ ”

ตอนนี้ ปรมาจารย์ฉินไม่สามารถหยุดคลื่นที่กระทบกันอย่างรุนแรงภายในหัวใจของเขาได้ ในขณะที่เขาคิด ; เป็นไปได้ด้วยงั้นหรือที่จะมีอัจฉริยะแบบนี้อยู่บนโลก ?  เขาเพียงแค่ถามต่อไป “ ถ้าอย่างนั้น , เจ้าคิดว่าข้าแฝงอะไรไว้ในคำสอนเหล่านี้ ? ”

หลิงเทียนยืดแขนขาผ่อนคลายก่อนจะพูดต่อ “ ข้าคิดว่าท่านต้องได้เห็นข้าดื้อรั้นและแม้กระทั่งทุบตีคนที่ดูไร้เดียงสาไปเมื่อวานนี้ ดังนั้นท่านจึงสรุปว่าที่ผ่านมาข้านั้นไม่ได้รับการสั่งสอนมาอยากถูกต้องและด้วยเหตุนี้ท่านจึงตัดสินใจพูดเกี่ยวกับมารยาทและสมบัติผู้ดีในบทเรียนเพื่อเปลี่ยนความคิดของข้า…”

หัวใจปรมาจารย์ฉินแทบจะหยุดเต้นโดยทันที ! ดวงตาทั้งสองของเขาเบิกกว้างจนพวกมันดูเหมือนกับจานรองแก้วราวกับว่าเขาเพิ่งจะเจอกับภูตผีปีศาจ !

หลิงเทียนเพียงยิ้มบางๆก่อนจะปล่อยระเบิดลูกต่อไปออกมา “ ตอนที่ข้าได้เจอกับท่านเมื่อวานนี้ เทียนเอ๋อก็พบว่าท่านนั้นเป็นคนที่ซื่อตรงและน่าเชื่อถือ นอกจากที่ว่านี้ยังรวมไปถึงความจริงที่ว่าท่านนั้นมีศิษย์อยู่ทั่วทุกที่แถมยังคงมีชื่อเสียงในด้านของความซื่อสัตย์ ดังนั้น เทียนเอ๋อจึงไม่คิดที่จะปิดบังตัวเองต่อท่าน ข้าเพียงแค่ต้องการให้ท่านช่วยข้าปกปิดความลับนี้ ข้าจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง แน่นอนว่าข้าจะจดจำคำสอนของท่านไว้และจะทำให้ชื่อของท่านดังก้องไปทั่วแผ่นดิน ! ”

หลิงเทียเคยเห็นชายชรานิสัยแบบนี้เมื่อนานมาแล้ว ; เขาอาจจะเป็นคนที่ดื้อรั้น แต่แน่นอนว่าเขาเป็นคนที่หลิงเทียนไว้วางใจ นอกจากนี้หลิงเทียนยังคงมีเวลาอีกหลายปีที่จะต้องใช้ไปกับตาแก่ผู้นี้และเพราะยังไงบางสิ่งบางอย่างก็ไม่สามารถซ่อนไว้ได้นาน ถ้าเป็นเช่นนั้น นี่ก็ถือว่าเป็นทางเลือกที่ดีที่จะเปิดเผยเพื่อคลายความกังวลและความคับข้องใจระหว่างหลิงเทียนและเขา

ปรมาจารย์ฉินรู้สึกว่าร่างกายของเขาสั่นโดยไม่ได้ตั้งใจพร้อมด้วยน้ำตาที่ไหลออกมา เขาพูด “ จากครั้งแรกที่ข้าเริ่มสอนจนถึงตอนนี้ ตั้งแต่คนที่มีภูมิหลังต้อยต่ำไปจนถึงลูกหลานของขุนนาง ข้าไม่เคยเห็นคนที่มีสติปัญญาเทียบเท่ากับเจ้าได้เลย เทียนเอ๋อ. การที่ข้าสามารถหาศิษย์ที่ยอดเยี่ยมแบบนี้ได้ในชีวิตของข้า ตาแก่ผู้นี้ก็ตายตาหลับและไม่มีความรู้สึกเสียใจใดๆอีกในชีวิตนี้ ”

“ ถ้าอย่างนั้น เหตุใดเจ้าจึงต้องทำเช่นนั้นเมื่อวานนี้…? ” คิ้วขาวๆของปรมาจารย์ฉินขดเป็นปมด้วยความสงสัย

หลิงเทียนเพียงแค่ยิ้มเล็กๆก่อนจะพูด “ ข้าจำเป็นต้องหันเหความสนใจของเสือและให้สัญญาณกับคนเหล่านั้นด้วยความหมายที่ซ่อนอยู่ . ผู้สืบทอดของตระกูลหลิงยังไงก็มีเพียงข้า , หลิงเทียน เท่านั้น . นี่ก็เพื่อป้องกันไม่ให้เรื่องมันบานปลายจนเพิ่มความทุกข์ให้กับทุกคน ”

ความหมายของประโยคที่หลิงเทียนพูดมาเป็นสิ่งที่มองเห็นได้ชัดและถึงแม้ว่าปรมาจารย์ฉินนั้นจะเป็นคนที่อ่อนต่อโลก แต่เขาก็ไม่ใช่คนไร้สติและตระหนักถึงสถานการณ์ในปัจจุบันอยู่เสมอ เขาแน่นอนว่าต้องรู้ว่านัยยะที่หลิงเทียนสื่อนั้นหมายถึงอะไร เขาช่วยไม่ได้ที่ต้องมองเด็กน้อยผู้นี้ด้วยความชื่นชม

หลิงเทียนหัวเราะร่า “ งั้นสิ่งแรกที่ข้าต้องบอกท่านในวันนี้ก็คือ ข้าจะกลายเป็นคนเกียจร้านและกลายเป็นคนเสเพลแถมยังไม่มีแรงจูงใจใดๆในการปรับปรุงตัวเอง แล้วท่านจะยกโทษให้ข้าเมื่อเวลานั้นมาถึงได้หรือไม่ ? ”

คำพูดนี้ของหลิงเทียนดังก้องราวกับระเบิดอยู่ในความคิดของปรมาจารย์ฉินอีกและทำให้เขารู้สึกมึนงงคล้ายกับคนโง่ เขาทำได้เพียงแค่ถาม “ ทำไมเจ้าถึงต้องทำเช่นนั้นเล่า ? ”

สายตาของหลิงเทียนพลันกลายเป็นเย็นชาก่อนจะตอบ “ อย่าบอกข้าว่าท่านไม่เห็นสถานการณ์ในปัจจุบันภายในตระกูลหลิง ? ถึงแม้ว่าเราจะยังดูไม่มีปัญหาอะไรหากมองจากภายนอก แต่พวกเรานั้นกลับถูกล้อมรอบไปด้วยอันตรายอย่างแท้จริง อย่างน้อยที่สุดตัวข้าก็คือข้ออ้างที่ดีที่จะสามารถทำลายตระกูลพร้อมสังหารหมู่ผู้คนของตระกูลหลิงแถมยังจะต้องถูกสาปแช่งไปชั่วนิรันดร์ ! ให้ข้าลองถามท่านอาจารย์ ถ้าหากว่ามีสุดยอดอัจฉริยะเกิดขึ้นที่ตระกูลหลิง ณ เวลานี้ และหากข่าวลือเกิดแพร่กระจายออกไป สถานการณ์เช่นใดกันเล่าที่จะเกิดขึ้นให้เราเห็น ? ”

ปรมาจารย์ฉินรู้สึกตื่นตระหนกขึ้นมาในทันที ! ในฐานะที่เป็นบุคคลภายนอก เขาย่อมแน่นอนว่าต้องเห็นสถานการณ์ภายในของตระกูลหลิงในปัจจุบัน ! แต่อย่างไรก็ตามเพราะว่าสมาชิกทั้งสองรุ่นก่อนหน้านี่ของตระกูลหลิงนั้นล้วนเป็นบุคคลที่กล้าหาญและตรงไปตรงมา พวกเขาซื่อสัตย์และจงรักภักดีต่อราชวงศ์ ทุกคนจึงเลือกที่จะปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินต่อไปอย่างปรกติ ถ้าหากมีใครต้องการจะกำจัดตระกูลหลิงโดยไม่พิจารณาอย่างรอบคอบ ผลจากความวุ่นวายมันจะส่งผลกระทบต่ออาณาจักรและสั่นคลอนรากฐานทั้งหมด นั่นเป็นสิ่งที่พวกตระกูลมหาอำนาจอื่นๆรวมถึงราชวงศ์ไม่ต้องการจะเห็น นอกจากนี้ เนื่องจากสมาชิกทั้งหมดของตระกูลนั้นอยู่ภายใต้การคุ้มครองของตระกูลราชวงศ์ แม้ว่าพวกเขาอาจดูเหมือนอยู่ในสถานการณ์ที่ล่อแหลม แต่พวกเขาก็ยังสามารถอยู่ได้โดยปลอดภัย

อย่างไรก็ตาม การปรากฏตัวของหลิงเทียนนั้นก็เพียงพอแล้วที่จะทำลายสมดุลแห่งอำนาจทั้งหมด ! ด้วยสติปัญญาที่เหนือผู้ใดของเขาแน่นอนว่าเกินกว่าที่ขุมอำนาจใดๆในโลกนี้จะเทียบเทียมได้ ! กระทั่งปรมาจารย์ฉินก็ยังไม่สามารถคาดเดาว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบใดเกิดขึ้นเมื่อหลิงเทียนได้สืบทอดตำแหน่งผู้นำตระกูล !  ตัวตนเช่นเขานั้นเปรียบดั่งมังกรที่บินแหวกว่ายอยู่บนแดนสวรรค์ ; แล้วเขาจะพอใจกับการใช้ชีวิตอยู่ภายใต้คนอื่นได้เยี่ยงไร ?

ดังนั้นหากว่ามีข่าวเกี่ยวกับหลิงเทียนแพร่กระจายออกไป , ตระกูลหลิงคงจะต้องพบกับภัยพิบัติ ! เพียงแค่อายุห้าปีแต่กลับมีสายตาอันกว้างไกลแม้กระทั่งถึงจุดที่วางแผนล่วงหน้าอย่างพิถีพิถันแถมยังเตรียมกลยุทธ์รับมือได้อย่างยอดเยี่ยม สติปัญญาเช่นนี้พิจารณาได้เพียงคำเดียวเลยว่าน่าหวาดหวั่น !

เมื่อคิดถึงจุดนี้ ปรมาจารย์ฉินพลันตระหนักว่าเขานั้นถูกล่ามโซ่ติดกับเรือแตกหักที่เรียกว่าตระกูลหลิงโดยไม่รู้ตัว , แถมยังไม่มีเส้นทางให้ถอยหนีอีกแล้ว ! เขาเพียงยกมือที่สั่นเทาก่อนจะชี้นิ้วตรงไปที่เด็กน้อยผู้น่ารังเกียจตรงหน้า , ด้วยความโง่เขลาของตนเขาจึงไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ออกมาดี “ ฮึ่ย ! โดยไม่รู้ตัว ตาแก่ผู้นี้กลับถูกดึงเข้าสู่แผนการของเจ้า…. เจ้า…เจ้านี่มัน… ”

ใบหน้าของหลิงเทียนปรากฏรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาราวกับเป็นรอยยิ้มร้อยเล่ห์จากจิ้งจอก “ ท่านอาจารย์ที่เคารพ , ตอนนี้เข้าใจแล้ว ใช่หรือไม่ ? ”

ปรมาจารย์ฉินทำได้เพียงทรุดตัวลงบนเก้าอี้ของเขา เขารู้สึกต้องการที่จะร้องไห้แต่กลับไม่มีน้ำตาแม้แต่หยดเดียวออกมา !

ทันใดนั้น หลิงเทียนก็ลุกขึ้นยืนและคุกเข่าและคำนับต่อปรมาจารย์ฉินอย่างขึงขัง “ เรื่องนี้เกี่ยวของถึงการคงอยู่ของตระกูลของข้าและผู้คนอีกนับหมื่นชีวิต ดังนั้น ศิษย์ผู้นี้ของท่านไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทำแบบนี้ ถ้าหากข้าได้ดูถูกท่านปรมาจารย์ในทางใดๆก็ตาม ได้โปรดยกโทษให้ข้า ! ศิษย์ของท่านผู้นี้สาบานว่าตราบใดที่ตระกูลของหลิงยังคงอยู่ มั่นใจได้เลยว่าพวกเราจะปกป้องท่านและครอบครัวของท่าน ! ถ้าหากว่าข้ากลับคำก็ขอให้สวรรค์สาปแช่งและลงโทษข้าให้ตาย ! ”

ปรมาจารย์ฉินรีบดึงเขาขึ้นมาก่อนจะถอนหายใจ “ สิ่งที่เจ้าทำนั้นเป็นเพราะสถานการณ์มันบังคับ แล้วข้าจะโทษเจ้าได้อย่างไร ? ลืมมันไปเถอะ , ข้านั้นเดิมทีก็ชรามากแล้ว เวลาก็เหลืออีกเพียงไม่มาก เพียงเพื่อช่วยเหลือศิษย์ที่ยอดเยี่ยมที่สุดในชีวิตเคยพบพานมา ตาแก่ผู้นี้จะเดิมพันกับเจ้าสักครา ดีไหมล่ะ ? ”

หลิงเทียนฉีกยิ้มกว้างอย่างสดใสก่อนจะตอบ “ แน่นอนว่าท่านใกล้จะตายเต็มทนแล้ว ! ” ขณะที่หลิงเทียนกำลังพูด รอยยิ้มบนใบหน้าของหลิงเทียนนั้นดูราวกับว่ามันต้องการถูกตีด้วยฝ่ามือของตนสักทีสองที แต่ด้วยท่าทางที่ดูกระตือรือร้นและใบหน้าที่แดงก่ำของเขานั้นมันกลับทำให้หลิงเทียนดูน่ารักอย่างไม่น่าเชื่อ

ปรมาจารย์ฉินเพียงจ้องมองไปยังเด็กหนุ่มเบื้องหน้าของตน ก่อนจะปล่อยลมหายใจเฮือกใหญ่ออกมา “ นี่เจ้าเป็นเพียงเด็กอายุห้าปี หรือ เป็นจิ้งจอกเฒ่าพันปีปลอมตัวมากันแน่ ? ”

หลิงเทียนยิ้มยิงฟันไปที่ชายชราเบื้องหน้า “ ทำไมท่านไม่ลองเดาดูล่ะ ? ”